طرح توجيهي اقتصادی پرورش شتر مرغ

این فایل در سایت های دیگر با قیمت های بالاتری به فروش می رسد.

طرح توجيهي پرورش شتر مرغ

در ایران از حدود سال 1377 در جهت نگهداری و ازدیاد این حیوان اقدام گردید که نتیجه آن صدور بیش از 200 فقره موافقت اصولی جهت ایجاد مزارع صنعتی پرورش شترمرغ در سطح کشور تا پایان سال 1382 است. امروزه در دنیا 2میلیون شترمرغ یافت می شود که بیش از 10هزار قطعه آن در ایران وجود دارد. در کشورهای کانادا، آمریکا، چین، استرالیا، برخی از کشورهای اروپایی و در اکثر کشورهای خاورمیانه پرورش این پرنده امکانپذیر است و به دلیل اینکه از پوست، گوشت، پر و سایر اندامهای این پرنده استفاده می شود، پرورش آن در دیگر کشورهای جهان مرسوم شده است. اروپایی ها بیشترین متقاضیان گوشت شترمرغ اند و حدود 70 درصد صادرات شترمرغ آفریقا را جذب می کنند و ژاپنی ها هم خواهان پوست شترمرغ هستند. ایران در حال حاضر رقیبی جدی برای دیگر رقبای جهانی خود در این صنعت محسوب می شود و در آینده نزدیک جزو کشورهای صاحب نام تولیدکننده شترمرغ خواهد شد. [1]

شترمرغ دارای محصولاتی فراوان و پرارزش بوده و با داشتن راندمان اقتصادی بالا و سازگاری با شرایط نامساعد بیابانی به شدت مورد توجه قرار گرفته است به گونه ای که بسیاری از صاحبنظران و کارشناسان از شترمرغ به عنوان دام آینده در بسیاری از مناطق نام می برند. [1]

شترمرغها عمری طولانی دارند که در صورت مدیریت صحیح تا 40 سال تولید اقتصادی خواهند داشت. در جدول 1 محصولات تولید شده توسط گاو و شترمرغ مورد مقایسه قرار گرفته است. [1]

یکی از خصوصیات مهم و بارز شترمرغهای بالغ مقاومت آنها در مقابل نوسانات دمایی و نیز افزایش شدید دمای محیط است، این حیوانات دامنه حرارتی بین 15-تا 56+ درجه سانتی گراد را براحتی و بدون ایجاد مشکلی تحمل می نمایند. به همین علت نگهداری آنها بسیار آسان بوده و نیاز به امکانات و تاسیسات خاصی ندارند. این حیوان به دلیل دارا بودن خصوصیات بدنی ویژه مصرف آب ناچیز دارد، به همین دلیل تامین آب آشامیدنی یک واحد پرورش شترمرغ در یک منطقه کم آب بوسیله تانکر مقرون به صرفه است. همچنین به دلیل توانایی این پرنده در خصوص استفاده از علوفه خشک، نیازی به زمین کشاورزی و علوفه کاری سالیانه ندارد. اساسا این حیوان، مناطق نیمه خشک همراه با علفزارهای کوتاه و پوشش گیاهی محدود را به مناطق مرطوب و بارانی با علفزارهای متراکم ترجیح می دهد. (استپی)[1]

با توجه به موارد فوق و درنظر گرفتن این نکته که حدود 70 درصد وسعت ایران را مناطق بیابانی، زمینهای پست و اراضی لم یزرع تشکیل می دهد، می توان نتیجه گرفت که شرایط اقلیمی و جغرافیایی حاکم بر کشور ما زمینه بسیار مناسبی را برای ایجاد و گسترش صنعت پرورش شترمرغ در اکثر نقاط کشور فراهم آورده است. بنابراین با اتخاذ تصمیمات مناسب و صحیح زمینه را برای صادرات فراورده های حاصل از این حیوان به کشورهای اروپایی فراهم کرد.