فایل ورد قابل ویرایش

قسمتی از متن:

مقدمه

در فرهنگ دهخدا «نوروز»، روز اول ماه فروردین که رسیدن آفتاب است به نقطه اول حمل. (غیاث اللغات). روز اول فروردین که رسیدن آفتاب به برج حمل است و ابتدا بهار است و این را نوروز کوچک و نوروز عامه و نوروز صغیر گویند، و نیز ششم فروردین ماه روز خرداد که نوروز بزرگ و نوروز خاصه گویند.

انسان، از نخستين سال­هاي زندگي اجتماعي، زماني که از راه شکار و گردآوري خوراک­هاي گياهي روزگار مي­گذراند، متوجه بازگشت و تکرار برخي از رويدادهاي طبـيعي، يعني تکرار فصول شد. زمان يخ­بندان­ها، موسم شکوفه­ها، هنگام جفت­گيري پرندگان و چرندگان را از يکديگر جدا کرد. نياز به محاسبه در دوران کشاورزي، يعني نياز به دانستن زمان کاشت و برداشت؛ فصل­بندي­ها و تقويم دهقاني و زراعي را بوجود آورد. نخستين محاسبه فصل­ها، بي­گمان در همه­ی جامعه­ها، با گردش ماه که تغيـيـر آن آسان­تر ديده مي­شد، صورت گرفت. 

مردم­شناسان را عقيده بر اين است که محاسبه آغاز سال، در ميان قوم­ها و گروه­هاي کهن، از دوران کشاورزي، همراه با مرحله­اي از کشت يا برداشت بوده و بدين جهت است که آغاز سال نو در بيشتر کشورها و آيـيـن­ها در نخستين روزهاي پائيز، يا زمستان و يا بهار مي­باشد. آغاز سال ايرانيان، هر چند زماني دستخوش تغيـيـر گرديد ولي حمزه اصفهاني در کتاب سني ملوک الارض و الانبـيـاء و ابوريحان بـيـروني در آثار الباقيه گويند که آغاز سال ايراني، از زمان خلقت انسان (يعني ابتداي هزاره هفتم از تاريخ عالم) روز هرمز از ماه فروردين بود. وقتي که آفتاب در نصف النهار، در نقطه­ی اعتدال ربـيـعي بود، و طالع سرطان بود.